Na een lange restauratieperiode van 23 jaar is in 2011 Kasteel Amerongen heropend voor het publiek. Tot op de dag van vandaag zijn in het Huys en de bijgebouwen de sporen van drie eeuwen bewoning door generaties van de adellijke geslachten Van Reede en Van Aldenburg Bentinck zichtbaar gebleven. De restauratie ging uit van structureel herstel van bouwkundige gebreken met behoud van zoveel mogelijk authentiek materiaal en met behoud van de historische gelaagdheid. Vanwege deze sterk conserverende aanpak kreeg de restauratie van kasteel Amerongen de kwalificatie high level conservation.
Restauratie in fasen
De restauratie is in fasen uitgevoerd, afhankelijk van subsidiestromen. In de eerste fasen werd het casco van het hoofdhuis, de bijgebouwen en de stalgebouwen hersteld, inclusief kademuren en bruggen. Vanaf 2001 kreeg Amerongen grotere subsidiebedragen toegezegd door het Rijk, waardoor het herstelwerk structureel kon worden opgepakt. Bouwhistorisch, kleurhistorisch en tuinhistorisch onderzoek werd uitgevoerd om meer inzicht te krijgen in de bouwgeschiedenis en de monumentwaarden per onderdeel. Ook werden mogelijkheden in kaart gebracht voor een goed gebruik en beheer van het gebouwenensemble. Omdat het Huys kwetsbaar is met zijn bijzondere collectie, zijn nieuwe functies ondergebracht in de bijgebouwen op het terrein. Na het herstel van de bijgebouwen, poorten, bruggen en kademuren volgde de interieurrestauratie van het hoofdhuis.
Bouwhistorisch, kleurhistorisch en tuinhistorisch onderzoek werd uitgevoerd om meer inzicht te krijgen in de bouwgeschiedenis en de monumentwaarden per onderdeel.
Interieurrestauratie Huys
Door langdurige lekkages waren de kappen aangetast door zwam en knaagdieren. De buitenschil van de lagere geveldelen waren losgekomen en rond de ramen waren scheuren ontstaan. Voor dit laatste probleem werd de oorzaak gevonden in een roestende verankering in het muurwerk die bij de bouw over de gehele lengte, breedte en hoogte van het kasteel was ingebracht. Door het vochtige klimaat was het ijzer gaan roesten met alle gevolgen van dien. De zeventiende-eeuwse bouwers van het Huys hadden niet voorzien dat deze verankering die bedoeld was ter versteviging, juist een bedreiging zou gaan vormen voor de constructie van het gebouw. Scheuren zijn verder vrijgelegd om het roestende ijzer te kunnen behandelen. Kosten noch moeite zijn gespaard om bij de houtconservering bestaand materiaal te behandelen en te behouden. Voor de afwerking in stuc zijn specialisten aangetrokken die via oude technieken de gescheurde muurdelen hebben hersteld. Alle installatietechnieken zijn vernieuwd.
Nieuwe foto’s Anita Giskes-Kuiper, Eye Dea
Zie voor de publicatie over de restauratie de pagina met downloads
